Maar eerst nog een terug naar het begin...

Tot eind jaren zestig was het een normaal industriedorpje met zo’n 1300 inwoners. De verandering begon met de uitbreidingsplannen voor de haven van Antwerpen. Er was veel onduidelijkheid over wat er met Doel moest gebeuren: de ene wilde het dorp onteigenen, de ander riep dat het niet nodig was. Er werd een kerncentrale gebouwd, ten noorden van het dorp.

Eind jaren negentig viel het besluit dat de haven zou worden uitgebreid met twee nieuwe doks, waarvan een dwars door Doel zou lopen. De bewoners konden tussen 1999 en 2003 hun woning vrijwillig verkopen. Doel liep langzaam leeg; in 2003 waren er uiteindelijk nog maar 214 inwoners over. Een tijdlang hebben krakers in de leegstaande panden gezeten, totdat ze in 2006 allemaal uitgezet werden. 

Verlaten huizen met dichtgetimmerde ramen en deuren, muren vol graffiti, en veel losliggende spullen. Ook al is het heel verleidelijk, het is niet toegestaan om de gebouwen in te gaan vanwege instortingsgevaar. Er rijdt veel politie langs om dit in de gaten te houden.

Helemaal uitgestorven is Doel niet tussen de dichtgetimmerde en ondergespoten huizen zie je nog een paar verzorgde huizen waar plantjes voor de ramen staan en de mensen op de toeristen na heerlijk leven. Deze mensen blijven er wonen in de hoop Doel voor te laten bestaan.