Psychiatrische patiënten zijn er altijd geweest, maar het heeft heel lang geduurd voordat ze ook als zodanig werden onderkend. Rond 1800 werden krankzinnigen, dementen, schizofrenen, mensen in psychose samen met afstotelijke zieken, misdadigers en onmaatschappelijke lieden opgesloten en zeker in de beginperiode werden ze met niet al te zachte hand verzorgd. Het ging van boeien en horror-apparaten tot elektroschocktherapie en akelige experimenten. 

In de gasthuizen en gestichten heersten erbarmelijke toestanden, De verblijfsruimtes waren vervuild en onverwarmd, de voeding was uiterst karig. Razende dollen werden opgesloten in smerige, kleine cellen en ingetoomd met allerlei dwangmiddelen als kettingen, enkel- en polsboeien, dwangstoelen en dwangbuizen.

Toch waren er gelukkig genoeg mensen begaan met het lot van de krankzinnigen en maakte het ministerie van Buitenlandse Zaken al rond 1820 plannen tot het oprichten van bijzondere gestichten voor verpleging en genezing. In 1841 kwam er een krankzinnigenwet. De eerste geneesheren van het ziekenhuis waren zo verstandig ook eens over de grenzen te kijken en naar Engels voorbeeld er kwam een einde aan de lijfsdwang met kettingen, boeien enz.

Er werd niet meteen afstand gedaan van alle oude genezingsmethoden, zoals bijvoorbeeld: bloed aftappen, veroorzaken van zweringen en abcessen op de hoofden in de veronderstelling dat op deze manier de kwade sappen makkelijk verdwijnen.

Ook de zogenaamde 'Laars van Junot' werd niet onmiddellijk verbannen, dit is een koperen laars waarin het been van de patiënt vacuüm werd gezogen. Die leed daarbij hevige pijnen, op deze manier daalde het bloed van zijn hoofd naar zijn onderdanen en nam in z'n val alle ongerechtigheden uit de hersenen mee.

In 1986 werd de kliniek gelukkig gesloten, waarna het terrein van bijna 38 hectare jarenlang leeg bleef staan. Inmiddels is er een nieuwe bestemming gevonden.